که گفتـــــه کـــــبوتر با کـــــبوتر بـــــاز با بـــــاز ؟

 

کوچــه باغ  عشــــق هــــــــم آتـــــش گرفــــت               شـــد چــــو خاکســـتر دلــم  آهـــش گرفــــت

او  کـــه لبخـــندش زمـــانـــی نـــــور بـــــــود                رفـــت گویــی چشـــــــم  مــن هم شــور بــود

خواب دیـــدم که ســنگدل پیشــم  نشســــــــت                 کانـــــــی احســـــاس  پــــاکــــم  را شکـــست

آشیـــان عشــــــــــق  مـــن یا پــــــوچ بـــــــود                یــا از اول او بــــــــه فــــــکر کــــــوچ بــــود

رفـــت از دســــــتم کبـــــــــوتر دور شـــــــــد                رفـــت او هــــــم بــا کبــــــوتر جـــور شــــــد

بـــاز،بــــازم در سکـــوت خویـــش مــــــانـــد                آسمــــــان اشـــکاش را افســـــــــانه خــــوانـــد

زندگـــی احســـــــاس را هـــم سـنگ ساخـــت               عشـــق در آغـــوش نفـــرت رنــــــگ باخـــت 

                                                          ناهید اسدی

پ.ن ۱:نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟با هم قدم می زنیم با هم می خوابیـم دلم که می گیرد، آغوشش را بـــاز می‌کنـــــدو بر گونه‌ هایم بوسه می زند اما نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟! " تنهاییـــــم"  را می گویم...

پ.ن ۲:و تو هیچگاه نپرسیدی تکرار غریبانه ی روزهایت چگونه گذشت ...! و چه خوب که نپرسیدی.چرا که هر روز بدتر از دیروزو امروز بهتر از فرداست...و از این پس روزها سهم من سکوتی جانگاه  و سهم آینده ام در ابهامی ملال آور پیداست...