نمـــی خـــوام تو رو مـــن تمـــوم کنـــم

 

 

محبــــوب مــــن 

 تمــــام دلخــــوشی دنیــــای من به این اســــت که  ندانــی و دوستت داشــــته باشــــم  

   

وقتــــی مــــی فهــــمی  و می رانــــی ام  چــــیزی درون دلــــم  فــــرو مــــی ریــــزد .   

  

چــــیزی شبــــیه غــــــــــــرور.  محبــــوب مــــن    

 

 لطــــفا  گــــــــاهی خــــودت را  به  نفهــــمبدن بــــزن  و بگــــذار دوستــــت بــــدارم.  

  

بــــعد از تــــو هیــــچ  کــــس الفــــای  روح  و خطــــوط قلــــبم را نخــــواهد خــــواند  

   

 نمــــــــی گــــذارم........نــــــــمی خــــواهــــم . 

  

همــین کــــه هستــی دوستـــت دارم حتــــی سایه ات را  که  می دانـم به آن نمی رســم   

 

 

پ.ن1: دور بــــاش امــــا نزدیــــک مــــن .از نزدیــــک بــــودن هــــای دور می ترســــم    

 

پ.ن2: دوســـت داشتـــن به تعـــداد دفعـــات گفتن نیست.حســـی است که باید  بی کلام هـــم لمـــس شود  

   

نمی خـــــوام مـــــثل همـــــه گریـــــه کنـــــم

 

 شبــی بی یار و هـــمدم گریـــــــــه کــــردم             زدســـت غصـــه و غــــم  گریـــه کــــردم  

   

 دلـــــــــم ابری شــــد از یــــاد و خیــــالــــت              دلـــم باریــــــد و نــم نـــــم گریـــه کـــــردم   

 

  نشــــســـــــــتم گوشـــــه ی تنـــــگ اتاقـــی             بـه تقــــدیر چــــــــرنــــدم گریــــــه کـــــردم   

 

  چـــه زیبــــــا بــــود در وقـــــت جدایــــــــی             تـو خــــــندیدی و مـــن هـــم گریـــه کــــردم    

 

   تـــو رفتــــی و بهشـــــــتم شـــــــــد جهنــــم           و تنــــــها در جهـــنم هـــــی گریـــه کــــردم  

    

      دگــــر اشکــــم نریــــز ای نــــاز ای گـــــل         مگـــــر از دســـت تو کـــم گریـــه کــــردم ؟     

  

احــد ارسالــی
 

پ.ن ۱: من باور دارم  دو انسان از قلبها یشان  به هم متصلند.و مهم نیست که چه کار می کنند ، که هستند و کجا زندگی می کنند اگر مقدر شد با هم باشند هیچ مرز و مانعی بین آنها وجود نخواهد داشت.    

 

پ. ن ۲: بعضـــی آدم ها  در ذهـــن آدم یـــک بـــار بـــرای همیـــشه خلـــــق می شـــــوند...

که گفتـــــه کـــــبوتر با کـــــبوتر بـــــاز با بـــــاز ؟

 

کوچــه باغ  عشــــق هــــــــم آتـــــش گرفــــت               شـــد چــــو خاکســـتر دلــم  آهـــش گرفــــت

او  کـــه لبخـــندش زمـــانـــی نـــــور بـــــــود                رفـــت گویــی چشـــــــم  مــن هم شــور بــود

خواب دیـــدم که ســنگدل پیشــم  نشســــــــت                 کانـــــــی احســـــاس  پــــاکــــم  را شکـــست

آشیـــان عشــــــــــق  مـــن یا پــــــوچ بـــــــود                یــا از اول او بــــــــه فــــــکر کــــــوچ بــــود

رفـــت از دســــــتم کبـــــــــوتر دور شـــــــــد                رفـــت او هــــــم بــا کبــــــوتر جـــور شــــــد

بـــاز،بــــازم در سکـــوت خویـــش مــــــانـــد                آسمــــــان اشـــکاش را افســـــــــانه خــــوانـــد

زندگـــی احســـــــاس را هـــم سـنگ ساخـــت               عشـــق در آغـــوش نفـــرت رنــــــگ باخـــت 

                                                          ناهید اسدی

پ.ن ۱:نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟با هم قدم می زنیم با هم می خوابیـم دلم که می گیرد، آغوشش را بـــاز می‌کنـــــدو بر گونه‌ هایم بوسه می زند اما نمی‌دانم دوستش دارم یا نه؟! " تنهاییـــــم"  را می گویم...

پ.ن ۲:و تو هیچگاه نپرسیدی تکرار غریبانه ی روزهایت چگونه گذشت ...! و چه خوب که نپرسیدی.چرا که هر روز بدتر از دیروزو امروز بهتر از فرداست...و از این پس روزها سهم من سکوتی جانگاه  و سهم آینده ام در ابهامی ملال آور پیداست...