وارث تمـــوم اضـــطراب هایـــم ســـلام

     

    از حقایــق ذهــن ما پوشیــــده اســت              کم کســی بطن جهان را دیــده اســـت
    دوســت دارم جــمله ای عــــنوان کنــم             از چــــه رازش را ز تــو پنــــــهان کنــــــم

    ســایه باشــد این جهـــان افســانه دان             آن چــــنان تاثــــیر کــــی دارد عــــــیان؟
    ادعــا ان گــونه فعـــل ما شــــده ســت             حاصــل نیــک و بدش بر پا شــده ســت

    مــــن به درکــــم شــک نبــردم ذره ای              عمـــــر باشــــد یــــک دهانـــــک دره ای
   غــم نخــور از آنچــه بر ماضـی گذشــت              تا ندامــــت همــــدمت نتـــوان نشـــست

   خاطــــرات کهنــــه ات را تــــازه کــــــــن              از ســـــر نو کیـــــل خــــود انــدازه کــــن
    بهــره ای را کــــو بدیــــنجا می بــــــری             تو نگیـــرش جــــان حقــــی ســرســـــری 

   گــر به عقــل خــود توســــل می کنــی             پای عشــــقت را تــو در گــــل می کنــی
   لحــظه ای شــک بر غــبار پــشـت کــن             لب بگز دســـتان خــــود را مشـــت کــــن

   اشتیــاقت را دو چنــــــدان کــن فــــزون             جامـــــــه درانــی کــــــن و بگـــــذر ز دون
   تا ببــــیند شــــوق بــــــی اندازه اســت             پــــای تــو در شــــاه راهــی تازه اســــت

   غــرق در درــیای احســان می شــــوی             لاجــــرم در جمــع مستــان می شــــوی
   نیــست تابــــــم تــا فزونــــتر گویمــــــت             پــس یقیــــن در انــجمن مــی جویمــــت 

 

          شاعر: عبدالحمید حقی(شاگرد زنده یاد فریدون مشیری) با تشکر فراوان از ایشان 


پ.م 1:مهـــــــــــــــم نیست اکــــــــــنون زندگــــــی ام چگـــونه می گــــذرد ، عاشق آن خاطـــــراتی هستم که تصادفـی از ذهــنم عـبور میکنند و باعـــث لبخــــــــندم می شـــــوند !


پ.ن 2: دیـگـــر نه اشـکـــهایــم را خــواهـی دیــد نه التـــمـاس هـــایم را و نه احســـاســات ایــن دل لـعـنـتـی را…به جـــایِ آن احســـاسی که کُـــشـتـی درخـتـی از غــــرور کـاشـتم…

 

خوشــــم با ایــــن همــــه دیوانگــــی هــــا

 

یکــــــی دیوانه ای آتــــش برافروخــــت               در آن هنــگامه جان خویش را ســـوخت

همــــه خاکســــترش را بــــاد می برد               وجــــودش را جــــهان از یــــاد می برد

تو همچون آتشی ای عشـ-ـق جانسوز               من آن دیــــوانه مـــــرد آتــــش افــــروز

مــــن آن دیــــوانه ی  آتــــش پرســــتم              در این آتش خوشــــم تا زنده هسـتم

بــــزن آتــــش به عــــود استــــخوانــم               کــــه بوی عشــــق برخیــــزد ز جـــانم

خوشــم با ایـــن چنیـــن دیوانه گی ها              که مــی خنـــدم به آن فــــرزانه گی ها

بــــه غــــیر از مــــردن از یـــــــاد رفــــتن             غبــــاری گشتــــن و بــــــر بــــاد رفــــتن

در ایــــن عالــــم سر انجــــامی نــــدارم             چــــه فرجــــامی که فرجــــامی نداریـــم

بیــــــا آتـــش بـــزن خاکســــــترم کــــــن              مســـم در بوتـــه ی هســـتی زرم کـــن
 

 

 فریدون مشیری 

 

 

بـــزن بـــاران که احســـاسم کنـــد درد

                   

               بـــزن باران کــه ایـــن دل پر هـــیاهوســت          بـــزن بـــاران بــزن  تـــا خـــانه ی دوســت  

               بـــزن بـــاران کـــه دل دیـــوانـــه گشـــــته           بـــزن ایـــن دل دگـــــر ویرانــــــه گشـــــته  

               یـــزن بـــاران کـــه عـــمرم رفتـــه بــر بـــاد           بـــزن کـــه مـــن شـــدم مجـــنون فرهــاد  

               بـــزن بـــاران کـــه غـــم هایـــم بشــویی            بـــزن کــــــــه راه دور اســـت تـــا صـــبوری   

               بـــزن بـــاران کـــه این دل گشته بی تـاب           کــــه از درد فراقــــــش رفتــــــه در خــواب  

               بـــزن بــــــاران بـــزن تـــــا کـــوی و بـــرزن           بـــزن ســـــیلی بـــزن بــــــر صـــــــورت زن   

              بـــزن بـــاران کـــه دیـــگر آخـــر راه ســـت           بـــزن بـــاران کــه ایـــن دل پـــر معــماست  

               بـــزن بـــاران کـــــــــه تــــــا او هـــم ببـیند          کــــــه از درد فـــــــــــراقـــش دل بمـــــــیرد   

               بـــــزن بــــــاران مــــــــرا دیـــوانه ام  کـــن           در ایـــن ســـرمای شــب بارانـــی ام کـــن  

                                                                ع- فلاح 

پ.ن ۱: ســـالها بعــد، یــاد تو از خاطــرم خواهــد گذشــت و نخــواهم دانســت کــجایی اما،آرزوی مــن برای خوشبــختی تو، تــو را درخــواهد یافت و در بر خــواهد گرفــت و احــساس خــواهی کــرد اندکی شادتر و اندکی خوشــبخت تری و نخــواهی دانســت کــه چــرا !!!!

پ.ن ۲ : آهســته بیــا چیــزی هــم ننــویس نظــر هم نــگذار همــان که بخــوانی بــس اســت مــن به بــی محــلی های تــوعادت دارم..