این کهنه جهان به کس نماند باقی

آنهـــا که کهن شدنــــد و اینهــــــا که نونـــــــد     هــــر کس بمـراد خویش یـــــک تک بــدونــد

این کهنــــــه جهــــــان بکس نمانــــد بـــــاقی      رفتنــــــد و رویــــــم.. دیـگر آینـــــد و رونـــد

ای بسا روزی که نباشیم و جهان خواهد بود      نی نـــام ز مــــا و نـــــی‌ نشـــان خواهــد بود

زیـــــن پیش نبودیـــــــــم و نبـــد هیــــــچ خلل     زین پس چو نبــــاشیم ، همان خواهــــــد بود

مِی خور و مخور انـــــدوه که فرمود حکیـــم     غمهای جهان چو زهـر است و تـــریاقش مِی   

 خیام نیشابوری

آرامش واندوه

واز علائم مومن آرامش و اندوه است" 

اندوه؟ 

 نه، 

آرامش؟  

نه، 

اندوه وآرامش.

روحی که در درد پخته شود آرام می گیرد. 

 احساسی که درهیچ گوشه ای از هستی آرام نمی تواند یافت آرام می گیرد 

 کسی که می داند کسی از راه نخواهد رسید به یقین می رسد. 

غم هنگامی نا آرامت می کند که دلواپس شادی هم باشی، 

آرامش غمگین! 

سکوت بر سر فریاد. 

 سکونت گرفتن در طوفان!   

                                                                  دکتر علی شریعتی

زمان همین جا متوقف شد....

 

زمان همین جا متوقف شده ، 

درست توی همین لحظه ، بین این همه صدا و این همه تصویر که من درک نمی کنم...

زمان همین جا متوقف شده ، 

رویاهای همیشگی هم اجازه نمی دهد ببینم چه می گذرد...

کارهایی هست برای انجام دادن ، حرف هایی هست برای گفتن ، همیشه هست ...

در هر لحظه ای حرف هایی هست برای نگفتن ...

حرف هایی که گاهی با نگاه ، گاهی با لبخند، گاهی با سکوت گفته می شوند ...

حرف هایی هست برای گفتن ... 

 حرف هایی نه از سر دلتنگی ...  

از سر بودن ... 

درباره ی لبهایی که باز نمی شوند حتی به سختی ...  

درباره ی مخاطب راستین حرفهایت...  

که اگر گفته نشوند هم  اتفاقی نمی افتد ... 

 فقط بعد از مدتی حسرت  می آید و دلتنگی ...

کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم

 کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
دنیا را ببین… بچه بودیم از آسمان باران می آمد
بزرگ شده ایم از چشمهایمان می آید!
بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن
بزرگ شدیم هیچکی نمی بینه
بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم
بزرگ شدیم تو خلوت
بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست
بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه
بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم
بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی بعضی هارو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم 

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن
بزرگ که شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه
بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود
بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم
 بچه بودیم درد دل ها را به یک ناله می گفتیم همه می فهمیدند
بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم… هیچ کس نمی فهمد
 ای کاش هیچ وقت بزرگ…
نمی شدیم 

و همیشه بچه بودیم

من حوای زمینم نه هوای زمین

قبل نوشت: این پست مخاطب خاصی ندارد چه حقیقی چه مجازی

من یک دختر ایرانیم.. 

بدان"حواى"کسى نمى شوم که به هواى دیگرى برود

تنهاییم را با کسى قسمت نمی کنم که روزى تنهایم بگذارد

روح خداست که در من دمیده و احساس نام گرفته.  

ارزان نمى فروشمش

لبریزم از مهرم اما استوار

سوداى دلم قسمت هر کسی نیست. 

عشق"حواى" ایرانى باشکوه است و بزرگ

"آدمى"را براى همراهى برمیگزیند

شریف,لایق ,فروتن و عاشق

 

پ.ن: این پست اصلا مخاطب مجازی نداره