جـــادوی سکــــــوت

مـــــن ســکوت خویــش را گــم کــرده ام               لاجــــــرم در ایـــن هـــیاهو گـــم شــــــــدم 

مــن کــــه خــــــود افســـانه می پرداخــــتم             عــــاقبــــت افســـانه ی مـــــردم شـــــــــدم

ای سکـــــــوت ای مــادر فریـــــــــادهـــــا              ســـــاز جــــانم از تـــو پــــر آوازه بـــــود 

تـــا در آغـــــوش تــو راهــــــی داشـــــــدم              چــــون شـــراب کهنــه شعــرم تازه بــــود 

در پنـــاهت بــرگ و بـــار مـــن شکـــــفت              تــو مــــرا بردی بــــه شـــــهر بــــــادهـــا 

مـــن نـــدیــــدم خوشـــــتر از جــــادوی تـــو            ای ســـــکوت ای مــــــــــادر فریـــادهــــــا 

گـــم شـــــدم در ایــــن هیاهـــو گــــم شـــــدم             تـــــو کجـــایی تــــا بگـــیـــــــری داد مـــن؟ 

گــر ســـکوت خویــــش را مـــــی داشـــتــــم           زنـــــد گــــی پـــر بـــــود از فریـــــادهـــــــا

فریدون مشیری

پ. ن. : در نقطه ای متوجه می شوید که بیش از حد برای کسی مایه گذاشته اید . و اینکه قدم بعدی می تواند خاتمه دادن به رابطه باشد.به حال خود رهایش کنید به راهتان ادامه دهید.این به معنای تسلیم شدن نیست.و به معنای آن نیست که نباید تلاش کنید یعنی باید مرز بین اراده و جدایی را ترسیم کنید آنچه که متعلق به شما باشد در نهایت مال شما خواهد شد و آنچه که نباشد .هر قدر هم که سعی کنید مال شما نخواهد شد.