خـــــاطرات کهــــنه و اشـــــعار نـــو
خاطرات کهنه و اشعار نو شمع خاموشی شب های من است تازه ام از این فضای دلپذیر یاد آن درمان غمهای من است. صهبـــــانــاخـــــاطرات کهــــنه و اشـــــعار نـــو
خاطرات کهنه و اشعار نو شمع خاموشی شب های من است تازه ام از این فضای دلپذیر یاد آن درمان غمهای من است. صهبـــــانــامن خودم هستم
مـــــن نــــــه عاشــــــق هستــــــــــم |  |
پ.ن:من برای متنفر بودن از کسانی که از من متنفرند وقتی ندارم زیرا من درگیر دوست داشتن کسانی هستم که مرا دوست دارند
التماس دعا
پرسیدم از هلال ماه چرا قامتت خم است ؟
آهی کشید و گفت :که ماه محرم است
گفتم که چیست محرم ؟
با ناله گفت :
ماه عزای اشرف اولاد آدم است
من پدیرفتم شکست خویش را پند های عقل دور اندیش را
 | من پذیرفتم که عشق افسانه است ایـــن دل درد آشـــنا دیوانــــــه است مــی روم شـــاید فراموشـــت کـــنـم در فراموشــی هــم آغوشــت کنـــم مـی روم از رفتــــن مــن شـــاد باش از عـــــــذاب دیـــدنــــــــم آزاد بـــاش آرزو دارم بفهمــــــــــــــــــــــی درد را تلخـــــــــی برخورد های ســـــــرد را آرزو دارم شبـــــی تنـــها شـــــوی لحظه ای هم غصــه با غم ها شوی آرزو دارم بفهمــــی درد چیــــــست آنکه بشکســته دلـش از درد کیست آرزو دارم دمـــی عاشـــق شــــــوی سینه سوز و هم دم مشکل شـــوی آرزو دارم بفهمـــی عشــــق چیست آنکه هر لحظــه به یادت بوده کیست مــن ســــخن کوتــاه کنــــــم از آرزو آرزویـــــت بــــــــوده هـــــــــر دم آرزو مـــن که در بازی عشـــق باخـــته ام در کنـــج خرابه خانــــه ای ساخته ام در کـــنج خـــرابه به تو مـــن فـکر کنم با هر نفســـــم اســـم تو را ذکـر کنم با ذکـــر تو در دل آتــــش افروخـــته ام در بازی عشـــق عاقبــت سوخته ام
|
پ.ن:من سکوت خویش را گم کرده ام لاجرم در این هیاهو گم شدم .
من که خود افسانه می پرداختم , عاقبت افسانه ی مردم شدم !
کســــی کـــه ســـــهم تـــو نباشـــد...
خبر به دورتـــــرین نقطـــــه جهـــــــــان بـرسد نخواست او به من خسته - بی گمان - بـرسد شکنجــه بیشتر از این که پیش چشم خـودت، کسی که سهم تــــو باشد به دیگران بـرسد؟ چه می کنی اگر او را که خواستی یـــک عمر به راحتــــی کسی از راه نــــاگهــان برسد...؟ رها کنـــــی بــــرود... از دلت جـــــــدا باشــد. به آنــــکه دوست تـــرش داشتـه،بـه آن برسد گلایــــه ای نکنـــی، بــغض خویش را بــخـوری که هق هق تــــو مبـــادا به گـوششان برسـد خدا کند که ... نـه! نـــــفرین نمی کنـم! نکنـد به او - که عاشـق او بــــوده ام - زیـان برسد! خدا کنــــد فقط ایـــــن عشق از سـرم بــــرود خـــــدا کنــد کـه فقط زود آن زمـــــان برســـد
نجمه زارع |  |
پ.ن:در بازی زندگی یک نیمه را باختم...و درست زمانی که فرصتی دوباره یافتم،در رویای تلخِ شکستِ نیمه ی دیگر بودم.
بعد نوشت: خاطرات کهنه مخاطب حقیقی یا مجازی ندارد برای دل خودم هم نیست همه را تقدیم می کنم به عزیزان خاطرات کهنه ام
دیــدمت ولی چـه دور دیدمــت ولی چـه دیــر
خسته ام ازاین کویراین کویرکور و پیر این هبوط بی دلیل این سقوط ناگزیر
آسـمان بی هدف بادهای بی طـرف ابرهای سربه راه بیدهای سربه زیر
ای نظاره ی شگـفت ای نگاه ناگـهان ای هماره در نظر ای هنوز بی نظیر
مثل شعر ناگهان مثل گریه بی امان مثـل لحظـه های وحـی اجتـناب ناپذیر
ای مسـافر غریـب در دیـار خویشتـن با تو آشـنا شـدم با تو در همـین مسیـر
از کویر سوت وکورتا مرا صدا زدی دیدمت ولی چه دور دیدمت ولی چه دیر
این تویی درآن طرف پشت میله هارها این منم دراین طرف پشت میله ها اسیر
دست خسـته ی مرا مـثل کودکی بگیـر با خودت مرا ببر خسته ام از این کویر
قیصر امین پور
پ.ن:دیگر احتیــاط لازم نیستــــــ… شکستنی ها شکست،هرطور مایلیــــد حمـــل کنیــــــد…!!!
پاییـــزی ترین فصــــل خــــدا
دخـــــتری که در پـــــاییـــزی ترین فصــــــل خـــــــدا( آبـــــان) چشــــم گشــــــود مجــــبور شــــد پـــاییز گــــــــونه زنــــــدگی کنـــد وبی شــک در پاییــــــزی تـــرین فصــل خـــــدا چشــــم از جـــــــهان خــــواهد بســــــت.گلـــــــه ای نیســـــــــت روزگــــار بـــــا تــــمام روزهـــــای پاییـــــــــزی اش زیباســــــت و مــــن عاشق پاییزم |  |
پ.ن: احساسم را نمی فروشم،حتّی به بالاترین بها...ولی آنگونه که بخواهم خرج می کنم...
برای کسی که لایق آن است...
و تو ....
اگر روزی دلت لبریز غم بود گذارت بر مزار کهنه ام بود
بگو این بی نصیب خفته در خاک یه روزی عاشق و دیوانه ام بود
بـــــرای از تــــو نوشــــتن لب مـــرا بستنـــــد
برای از تو نوشتن غزل بهانه شده برای از تو نوشتن لب مرا بستند برای از تو نوشتن , سکوت بی معناست برای از تو نوشتن چقدر دلتنگم برای از تو نوشتن به عشق رو کردم برای از تو نوشتن نسیم آزادی
مرتضی عباسی زاده |  |
پ.ن: اگر روزی دلت لبریز غم بود گذارت بر مزار کهنه ام بود
بگو این بی نصیب خفتدر خاک یه روزی عاشق و دیوانه ام بود
آرام آرامم
امروزدریای دلم آرام آرام است و من این ناخدای تشنه ی سفر بادبان کشتی دل را در مسیر تازه ای بر می افرازم و من آرام می خوانم زیر لب سرود هستی خود را افســـــــــانه بران نوامید نباید بود شاید آن دور دست ها جایی ست که روزی می رسی به آن جایی پر از هر آنچه می خواهی باید ناخدای ماهری باشی بی هراس و ترس از قهر دریای زندگی سکان کشتی دلت را محکم به دست بگیر و بگو تا ساحلی که می خواهم راهی نیست نوامید نباید بود حتی اگر دریا ؛آب و باد هستی تو دهد به باد |  |
پ.ن:دل به دلم که ندادی ...پا به پایم که نیامدی...دست در دستم که نگذاشتی...سر به سرم دیگر نگذار که قولش را به بیابان دادم
مـــــادر ببیــــن آدمـــــا شکستنــــد قلبمــــــــو
 | مرا با عشق سنجیدند ورفتند دل گرم و صبورم را شکستند به رسم دوستی دستم گرفتند هنر مندانه دستم را شکستند برای پر زدن پرواز کردند ز بام من به هر بامی پریدند صدای ساز من ناساز کردند برای اشک من هم ناز کردند همه شبهای من بی خواب کردند به روز عشق زمن یادی نکردد به من تبریک هم حتی نگفتند غریبانه عبور کردند و رفتند به روی تیرگی های عیانم رفیقانم بخندیدند و رفتند مرا دیوانه نامیدند و رفتند عصای راه دورم را شکستند گذشتم از گناهان کبیره ولیکن غرورم را غرورم را شکستند |
پ.ن : گاهی شاید لازم باشد از یاد ببریم یاد آنهایی را که با نبودنشان بودنمان را به بازی گرفتند
من نـــگاه تــو را شــعر می کـــنم
من نگاه تو را شعر می کنم و تو شعر مرا نگاه می کنی بازی عجیبی ست شعر نگاه تو روی قافیه های دلم می نشیند و زبانم این دیوانگی را می سراید تو را به این نگاه عاشقانه قسم به این تپش پر اضطراب که بر جانم می کوبد به این امید که در قلبم جوانه می زند تو را به تمامی عشق قسم شعر چشمانت را از من مگیر من با نگاه تو شاعر شدم |  |
تـــــــو را دل شـــــادمان بایـــــــد
 | تو هم همدرد منی ای باغ پاییزی خطا گفتم، خطا گفتم تو کی همرنگ و همدرد منی ای باغ پائیزی ترا در پی بهاری هست امید برگ و باری هست همین فردا رخت را مادر ابر بهاری گرم میشوید نسیم باد نوروزی تنت را در حریر یاس می پیچد بهارین آفتاب ناز فروردین بر اندامت لباس برگ میپوشد هنرور زرگر اردیبهشت از نو بر انگشت درختانت نگین غنچه میکارد و پروانه، می شبنم ز جام لاله می نوشد دوباره گل بهر سو میزند لبخند به بزم گل، تگرگ ریز، جای نقل میپاشد و ابری سکه باران به بزم باغ می ریزد ز رنگارنگ گلها می شود بزمت چراغانی وزین شادی لبان غنچه ها در خنده میآید بــــــــهاری پشت ســــر داری تــــــو را دل شـــــادمان بایــــد |
پ.ن:امشب یهو دلــــــــــــم کودتا کرد...تو رو می خواســـــــــــت..ســَـرَم رو کردم زیر ِ بالش آروم به دلـــــــــــم گفتم خــــــــــفه شو....دوره دموکراسی گذشته.... می زنم لهـــــــــت میکنما
پــــاییـــز رفتــــه هـــای مـــرا آورد به یـــاد
پـایـیــز رفـتــه هــای مـرا آورد بـه یــاد غمـهــای جـان فــزای مـرا آورد به یاد مرگ بهار و سبـزه و گل ، مرگ خرمی مـــرگ امــیــدهای مــرا آورد به یاد آن بـرگ کــز تــن شــــاخـی شــود جـدا یــار ز مـــن جــدای مرا آورد به یاد گلهـای بی وفـا کـه از ایـن بـاغ رفـتـه اند دلــدار بی وفــــای مــرا آورد به یاد کوهی که زیـر خیـمـه ابـر آرمـیده است غـمـهــای دیـــرپای مــرا آورد به یاد هـوهـوی تـلخ بــاد و هـیـاهـوی نـاودان زاری و هـای هـای مــرا آورد به یاد پاییز پیر زرد رخ این فصل غم پرست غمهــا ، گذشته های مــرا آورد به یاد خسرو فرشیدورد |  |