حــــوای تــــــنها

حـــوا دوباره ســیب بچــین و گــــناه کـن   خــود را بــــرای رفتــنمان رو بــــراه کــن   ماطـردگشتیم چه اینــجا چه از بهشـت                حـوای مــن بــیا و دوبــاره اشتباه کـــــن    ایـــنجا که ظلـمت است تمام لحــظه ها               تــنها ترین ســتاره ی من فــکر ماه کــن   از طـعم سرخ بوسه ی ممـنوعه ات پرم              لبـریـزم از گــناه تــــو مـــــرا تبــــاه کـــن   اینـــــجا تـــمام ثانیــه ها لنـگ می زنـند               آن سـوی مـرگ خانـه ی دل را به راه کـن   برخـــــیز تا پیــــله تـــن پر زنـــیم و بـــعد              با هـــر ســپید خـــود غزلـم را سـیاه کـن   تا کــی گــریز و دلــهره و حسـرت و فـغان               حـــوا بیا دوباره ســیب بچــین و گــناه کـن                                     شاعر: بابــک تمـــیز

پ.ن ۱:به گوش خـدا برسانید... آدم  این حوا ســالهاست که رفــتـه است، این حوای تنــها را
برگردانید پیـــش خودش... بهشــتش را نمی خواهم، به جهــنــمش هم راضی ام.

پ.ن۲:آهــــای فلانی....!! تـــویـــی کــه مـی گـــفــتی : دیـــگه مـثـــل مـن پـیـــدا نـمــی کــنی !! واقــعــا فــکر مــی کــردی بــعــد از تــو، دنــبــال یـکـــی مـثـــل تــو مـی گـــردم؟؟