حوا بودن تاوان سنگینی دارد

دل من یه روز به دریا زد ورفت     پشت پا به رسم دنیا زد ورفت     پاشنه ی کفش فردا رو کشید    آستین همت وبالا زد و رفت  یه دفعه بچه شد وتنگ غروب   سنگ تو شیشه  فردا زد ورفت    حیوونی تازگی آدم شده بود    به سرش هوای حوا زد ورفت دفتر گذشته ها رو پاره کرد    نامه ی فردا ها رو تازد ورفت  زنده ها خیلی براش کهنه بودند     خودشو تو مرده هاجا زد و رفت دنبال کلید خوشبختی می گشت      خودشم قفلی رو قفل ها زد ورفت      هوای تازه دلش می خواست ولی   خودشو توی غبارا  زد و رفت

محمد علی بهمنی