می بنــــدم دو چشــــمـــم را

گـــاه می بــــندم دو چشــــمم را بــــه رویِ  تــــــــمام هـــــــراسهای خـــویـــــــــش   و در ایـــــن ندیدن اســــت کــــــــه دلــــــــم  را  مـــــی نـــــــوازم   آرام آرام و لــــــــــــبریز   می شــــــــود  جــــامِ دلـــــــم  از شـــــراب کهنـــــــــــه ای      کــه  مســـتی اش مــــــدام اســـــت و   صـــــــبحش  بـی  خُــــــــمار گــــــاه   چه سرخوشـــم با نــــوای ســــــاز   خویش که جز خـــودم هیـچکس    بــه آن گوش نـمــی دهــــد   صـــــــــدایی کــــه تا   نفـــــــــس  مـــــــی کشــــــــم در سـینــــــه ی مــن   اســـت ومـــن می خــوانم تمــــــــــام   نــــا گفـــــــــته هایم  را هـــــمراه   ایــــن نـــــــوا  مــــــــن   می خــــوانم همراه   ایــــــن نـــــــــوا ..     رازهـــــــــایِ پنـــــــــــهانِ خــــــــــویش