او رفت و من نشناختمش . در تمام میخکهای سر هر دیوار، آواز غریبش را شنیدم

اما نشناختمش. همانگونه که بغضهای

گاه و بیگاهم را نشناختم.

فقط آنقدر او را شناختم که در سایه های افتاده به کلامش، به دنبال جای پای خدا باشم.

اینجا، هر چه هست، جز با صداقت او و کلام و نقشهای او، حوض بی ماهیست.
شاید مزرعه ای باشد با زاغچه ای بر سر آن
زاغچه ای که  هیچ  کس جدی نگرفتش .
اینجا را هدیه اش میکنم. به آنکس که  برای سبدهای پرخوابمان، سیب آورد.
حیف که برای خوردن آن سیب، تنها بودیم . چقدر هم تنها ...

سهراب. .. سپهری