این کهنه جهان به کس نماند باقی

آنهـــا که کهن شدنــــد و اینهــــــا که نونـــــــد     هــــر کس بمـراد خویش یـــــک تک بــدونــد

این کهنــــــه جهــــــان بکس نمانــــد بـــــاقی      رفتنــــــد و رویــــــم.. دیـگر آینـــــد و رونـــد

ای بسا روزی که نباشیم و جهان خواهد بود      نی نـــام ز مــــا و نـــــی‌ نشـــان خواهــد بود

زیـــــن پیش نبودیـــــــــم و نبـــد هیــــــچ خلل     زین پس چو نبــــاشیم ، همان خواهــــــد بود

مِی خور و مخور انـــــدوه که فرمود حکیـــم     غمهای جهان چو زهـر است و تـــریاقش مِی   

 خیام نیشابوری