خوشــــم با ایــــن همــــه دیوانگــــی هــــا

 

یکــــــی دیوانه ای آتــــش برافروخــــت               در آن هنــگامه جان خویش را ســـوخت

همــــه خاکســــترش را بــــاد می برد               وجــــودش را جــــهان از یــــاد می برد

تو همچون آتشی ای عشـ-ـق جانسوز               من آن دیــــوانه مـــــرد آتــــش افــــروز

مــــن آن دیــــوانه ی  آتــــش پرســــتم              در این آتش خوشــــم تا زنده هسـتم

بــــزن آتــــش به عــــود استــــخوانــم               کــــه بوی عشــــق برخیــــزد ز جـــانم

خوشــم با ایـــن چنیـــن دیوانه گی ها              که مــی خنـــدم به آن فــــرزانه گی ها

بــــه غــــیر از مــــردن از یـــــــاد رفــــتن             غبــــاری گشتــــن و بــــــر بــــاد رفــــتن

در ایــــن عالــــم سر انجــــامی نــــدارم             چــــه فرجــــامی که فرجــــامی نداریـــم

بیــــــا آتـــش بـــزن خاکســــــترم کــــــن              مســـم در بوتـــه ی هســـتی زرم کـــن
 

 

 فریدون مشیری